Wspomnienia z rejsu na Bałtyku część I

Bałtyk 2013
Jak co roku niezawodny Biały Wieloryb podesłał nam zapiski ze swoich tegorocznych rejsów po Bałtyku.

Kto zna Marka wie, że zawsze można na niego liczyć zarówno w sprawie profesjonalnego prowadzenia jachtu, szkolenia, jak i lekkiego pióra 🙂

Ale, nie ma co przedłużać wstępów – oddajmy głos autorowi.

---

—————————-

Pociąg do Gdańska przyjeżdża o nieprzyzwoicie wczesnej godzinie. Na szczęście spóźnia

się o pół godziny. Jeszcze śniadanie w Mc Donaldzie i nieśpieszny spacer przez Długi Targ na

Szafarnię. Blitz, zgodnie z zapowiedzią stoi na końcu pomostu tuż przed mostem, zanurzony w

zielonej zupie z rzęsy. Z jakichś powodów Róża zapowiedziała zbiórkę załogi na 1000 więc

odbieram nerwowe telefony tych, którzy na taką godzinę nie zdążą. Uspokajam, że w sobotę i tak

nie odpłyniemy. Po skompletowaniu załogi, zaprowiantowanie jachtu i zapoznanie świeżych

załogantów z jachtem oraz obowiązującymi na morzu porządkami. Może to kapralstwo, niech

będzie „liberatorom”, ale nie chciałbym, żeby się komuś lub jachtowi jakaś krzywda stała.

Prognoza pogody na nadchodzący dzień łagodna – 4 do 5 z NW spadające później do 3B.
Lajcik.

Wychodzimy w niedzielę rano i na zatoce żadnej czwórki nie widać więc pierwsze dwie godziny

motorek w ruch. Później jednak stawiamy żagle i cierpliwie suniemy w stronę Helu. Za Helem

wiatr trochę się ożywia.

Dopiero rankiem docieramy do przylądka Hoburg. Wiatr słabiutki ze zmiennych kierunków.

Trochę podpieramy się silnikiem. Po południu urządzamy kąpiel w morzu. Rezygnujemy z

wchodzenia do Burgsvik skuszeni tygodniem średniowiecza trwającym właśnie w Visby. Zatem

jeszcze jedna noc na spokojnym morzu. Dopiero rankiem następnego dnia stajemy w tym porcie. W

wewnętrznej marinie miejsca oczywiście nie ma, ale przy zewnętrznym falochronie cumujemy

longside. Opłata za postój jest tutaj skomplikowana i składa się z kilku składników – cumowanie,

prąd, sanitariaty. Razem przekracza to 500 SEK. Tydzień średniowiecza w tym roku trochę

skromny, więc postanawiamy nie nocować w porcie.

O 19.30 oddajemy cumy.

Trójeczka z południa pozwala „langsam aber sicher” poruszać się

w kierunku szwedzkiego lądu. Wiatr stopniowo odchodzi na NW co zmusza nas do wymalowania

na mapie zamaszystego zygzaka. Rankiem zaczynamy zawiłe podejście do Vastervik.

Przygotowałem sobie ściągawkę z przewodnika Don Jorge, więc z wydrukiem w ręku odnotowuję

kolejne boje prowadzące do miasta. Jest tam kilka marin ale wybieramy małą znajdującą się w

bezpośredniej bliskości miasta.
Spacer po mieście w celu uzupełnienia prowiantu, bo samo miasto, jak większość w Szwecji raczej nudnawe.

Odchodzimy przed 19 by jeszcze przy dziennym świetle przecisnąć się pomiędzy szkierami

na otwarte morze. Szczególnie malownicza jest cieśnina pomiędzy wyspami Groenoe a Spaaroe –

Dwa jachty mijają się tu ze szczególną ostrożnością. Słaby wiatr z SE zmusza nas do halsowania w

kierunku Kalmarsundu. Ustalono, że w roku bieżącym miasta na „K” są passe (przynajmniej w

Szwecji) więc w czwartek wieczorem zachodzimy do Borgholmu. (Nie mylić z Bornholmem!) Tu

wreszcie odsypiamy noce na morzu i odrabiamy zaległości prysznicowe. Wybieram się na spacer do

Borgholmskiego zamku, którego ruiny górują nad miastem.
O 17.00 następnego dnia żegnamy pustawą marinę.

Wiatry nieco żwawsze oscylują pomiędzy zachodem a południem. Szybkość mierna ale

chwilami sięga 4 węzłów. Inna sprawa, że tą szybkość należy pomnożyć przez 1.4 bo taki

współczynnik logu wynika z porównania z GPSem. W niedzielę nad ranem pojawia się mżawka a

nawet deszczowe szkwały. Na szczęście przed wejściem do Nexo o 06.00 pogoda wraca.
W poniedziałek o 10.20 oddajemy cumy.

Z Nexo do Kołobrzegu jest ca 55 mil więc żegluga przy wietrze od 6B do 4B trwa zaledwie

9 godzin. Kołobrzeg jest wprawdzie również na K ale po pierwsze nie leży w Szwecji a na dodatek

chcę zobaczyć jak posuwa się odbudowa falkonowego Victo. Dodatkowym powodem jest fakt, że

„uniwersalny” zasilacz mojego nawigacyjnego lapka wyzionął ducha i muszę poszukać zastępczego

rozwiązania. Mamy oczywiście bogaty zestaw papierowych map i poza moim kieszonkowym

jeszcze zainstalowany na jachcie GPS, ale lubię mieć widok mapy „na żywo”. W Kołobrzegu udaje

mi się znaleźć 300 watową przetwornicę 12 / 230 volt.

Na morzu wieje regularne 7B z zachodu co piętrzy w główkach stromą falę przyboju. Zostajemy jeszcze jedną noc. Prognozy zapowiadają stopniowe słabnięcie wiatru, ale konsultacje z bosmanem przez radio przekonują, że nic takiego nie ma na razie miejsca.

Po południu pierwsze oznaki spowolnienia wiatru się pojawiają i po 17 decyduję się na

wyjście w morze. Przemykamy przy nawietrznym falochronie by jak najdłużej korzystać z jego

osłony i docieramy wreszcie do przyboju. Jacht dziobie kolejne fale a bryzgi przelatują nad

pokładem aż za rufę. Taki widok budzi sensację tłumu zgromadzonego na wschodnim, zawietrznym

falochronie a ja z niepokojem obserwuj jak wolno zbliżamy do główek mimo silnika pracującego na

wysokich obrotach. Wreszcie pokryte kipielą główki pozostają na tyle daleko za rufą, że mogę

powoli odkładać się w kierunku Rozewia. Stawiamy sztormowego foka i ruszamy z wiatrem na

wschód. Wkrótce sfatygowany szot pęka i podczas próby wyłowienia go wkręca się w śrubę.
Nieźle – przy silnym wietrze pozbawieni jesteśmy mechanicznego napędu co pozbawia nas możliwości

schronienia w porcie w razie potrzeby. Najbliższy port do którego można zaryzykować wejście pod

żaglami to Hel

Wiatr nieco słabnie więc można zamienić sztormowy fok na marszowy i postawić grot. W

środku nocy mijamy wreszcie cypel Helu i przymierzamy się do wejścia do portu. Wiatr wieje teraz

z południa i przybiera na sile. Na moje radiowe nagabywanie nikt w porcie nie odpowiada więc

zrzucam grota i wchodzimy do awanportu. Do mariny po ciemku nie ryzykuję wchodzić pod

żaglami. Przy poprzecznym, wewnętrznym falochronie stoi statek i jacht żaglowy a pomiędzy nimi

spora przestrzeń. Decyduję się zacumować tutaj przy dopychającym wietrze. Z bliska okazuje się

jednak że to pułapka bo wchodząca z zatoki fala tworzy tu niezłą kipiel. Jest już jednak za późno na

zmianę decyzji i dochodzimy do tego miejsca. Wyłożenie wszystkich odbijaczy nie zabezpiecza

jachtu bo fale wściekle uderzają nim o nierówne nadbrzeże. Z dużym trudem udaje się nam

przeholować jacht do wschodniego nadbrzeża gdzie fala jest wprawdzie równie duża ale biegnie

wzdłuż a nie prostopadle do jego krawędzi. Zakładamy podwójne, a czasem i potrójne cumy i

szpringi. Możemy względnie bezpiecznie poczekać do rana. Rankiem stawiamy foka i odchodzimy

od kei a następnie wpływamy za wewnętrzny falochron przy którym wypatrzyłem wolne miejsce.

Robert i Johny nurkują pod rufą i próbują rozmotać zaciśniętą na wale śruby linę, wreszcie

zabierają pod wodę noże i po chwili śruba jest wolna. O 09.40 żegnamy się z miejscem naszej

„bitwy morskiej” i wkrótce docieramy do Gdańska, gdzie na Szafarni udaje się znaleźć wolne

miejsce na postój.